Адразу хачу адгаварыць вас ад жадання мяне пашкадаваць. Усё ж такі пісаў я гэтую калонку на беразе мора, атрымліваючы асалоду ад апошнімі днямі лета, а таксама свежай вясковай моцарелла, памідорамі, за смак якіх можна без лішніх роздумаў прадаць радзіму, хрумсткай чиабаттой і віном з суседняга вінаградніка. Зрэшты, ісціна тут не толькі ў віне.
Амаль усе мае прыяцелі праводзілі мяне ў гэты адпачынак з вачыма, поўнымі спагады, хоць год таму ў аналагічнай сітуацыі ніякага жалобы не было і ў памоўцы. Тады мне жадалі абыйсці ўсе курортныя пабы і прасілі не забыцца пра падарункі пажадана не слабейшы за сорак градусаў. Але за мінулыя дванаццаць месяцаў адбыліся невялікія змены: мы з жонкай зноў сталі маладымі бацькамі, і мая жонка заявіла аб сваёй гатоўнасці на эксперымент пад назвай «вандраванне з немаўлём на руках».
Наогул-то гэта быў удар ніжэй пояса. Прычым цалкам нечаканы. Раней мне здавалася, што ў нас з жонкай вельмі падобныя погляды на адпачынак, і немаўля ў сістэму нашых адпускных каштоўнасцяў ну ніяк не ўпісваўся. «Уся Еўропа так адпачывае», - уздыхалі нашы знаёмыя, збіраючы сваю драбязу ў вельмі далёкія паездкі. «Уся Еўропа адпачывала б па-іншаму, калі б не было бабулі гэтых дзяцей самаўлюбёнымі сцервамі, якіх на пенсіі замест ўнукаў цікавяць круізы», - кожны раз хацелася заўважыць у адказ. І вось мы самі наступілі на граблі, якія раней паспяхова абыходзілі. І можна сказаць, што дарожку да іх нам падказала сучасная медыцына: педыятры зараз раяць ледзь не з першых дзён жыцця цягнуць немаўлятаў да мора.
Праўда, перш чым патрапіць да мора, мы прыехалі ў Шарамеццева. Прыкладна ў чатыры гадзіны раніцы. У нас было тры валізкі для здачы ў багаж, тры сумкі ручной паклажы, калыска, сямімесячны дзіця, паводзіны якога не паддавалася ніякім прагнозах, і дзесяцігадовая мадэмуазель, гатовая ў любую хвіліну знікнуць у невядомым накірунку. Нам трэба было пералёт да Рыма, гадзінная стыкоўка і яшчэ адзін рэйс у горад з назвай, да гэтага часу адпрэчваюць маёй памяццю. Але сумненняў, што ні ў якой бар за перадпалётнай настроем мы не пойдзем. Гэтага нават у думках не было. У галаву лезлі толькі ўспаміны пра палёт у Берлін. Аб цудоўным нямецкім дзіця, якое закаціў амаль двухгадзінны канцэрт, не саступалі па ўзроўні шуму прадстаўленні якіх-небудзь Rammstein, а таксама пра калегу ў суседнім крэсле, злосна шипевшем пра дробных гадзяня, маці-дурніц і сцюардэс, не здольных спыніць гэты кашмар. Мабыць, і нам трэба было перажыць некалькі гадзін татальнай нянавісці з боку навакольных.
На паўдарозе да Рыма я адправіўся ў туалет, каб выкінуць падгузнік, поўны дзіцячых нечаканасцяў, і наткнуўся на даўнюю знаёмую. Яна ў кампаніі калегаў ляцела на тимбилдинг. Усім ім было вельмі весела. Яшчэ б! Мала хто засмуткуе пасля ранняга сняданку з віном. Маё з'яўленне выклікала змешаныя пачуцці. Не выключана, што ўразіў хвацкую кампанію перш за ўсё падгузнік, які для многіх з іх быў чымсьці накшталт маленькага іншапланетнага карабля. Мы крыху пагаманілі, а накіроўваючыся назад на сваё месца, я раптам зразумеў, што ў мяне няма пачуцця чорнай зайздрасці, роўна як і беспрасветнай жалю да сябе - эмоцый, цалкам дарэчных пры сутыкненні з вясёлай бесклапотнасцю. Уся нервовасць засталася ў Маскве, і не выключана, што спакой мне падарылі мае вельмі неспакойныя дачкі, якія раптам вырашылі увайсці ў вобраз высакародных дзяўчын.
Праўда, сёння гэтыя высакародныя дзяўчыны зноў паводзяць сябе як маленькія фурыі, таму мне пара ўгаворваць заняцца ангельскай старэйшую і адпраўляцца на шпацыр з малодшай. Магу сказаць, што для сябе я адказаў на два важных пытання. Ці трэба браць у адпачынак дзяцей? Канешне не. Ці можна з імі нармальна адпачыць? Вядома, можна.