Ранонг, апроч сваіх радоновых крыніц, парадаваў і яшчэ сім-тым. Пакінуўшы наш гатэль (усё ж такі плаваць у басейне з гаючай вадой можна не даўжэй аднаго гадзіны ў дзень), мы тут жа патрапілі ў абдымкі мясцовых рэстаратараў. Прама насупраць нашай гасцініцы мы выявілі чараду устаноў - даволі прыстойных на выгляд і запоўненых мясцовымі жыхарамі. Прычым, усе рэстаранчыкі апынуліся аднатыпнымі: у сталы ўбудаваная печ, на якой можна рыхтаваць хоць суп з пельмешками, хоць падсмажанае мяса. Інгрэдыенты набіраеш асобна - вялікі шведскі стол забіты сырым мясам, рыбай, гэтымі самым пяльменямі, грыбамі, гароднінай і іншая-іншая. Але ёсць ужо і гатовая ежа: рыс з рознымі дадаткамі, смажаная локшына, з дзесятак разнастайных салатаў, дэсертаў і проста садавіны. Варта такое хараство, сорамна сказаць, 129 бат (у рублях - столькі ж) з чалавека. Колькасць падыходаў да стала - неабмежаваная. У чым сакрэт такой таннасці, зразумець да гэтага часу не магу. Мясцовая афіцыянтка, якую я прама спытала пра гэта, дала, на яе погляд, вычарпальны адказ. «Ну як жа, трэба абавязкова замовіць напоі, якія тут ну вельмі нятанныя».
Ваяўнічая М'янма (яна ж - Бірма) яшчэ не так даўно была зачынена для іншаземцаў.
Мы замовілі вялікую бутэльку вады, якая абышлася нам у «сур'ёзную суму», эквівалентную 50 рублям. Не разумею! Ведаю толькі, што калі яшчэ раз траплю ў Ранонг, абавязкова прайдуся па тым жа маршруце: радонавыя крыніцы-рэстаран-радонавыя крыніцы.
М'янма, якую нярэдка называюць Краінай тысячы пагад, здалёк прыцягвае сваімі храмамі.
... Аднак за ўсімі гэтымі beauty і кулінарнымі экзэрсісамі трэба не забыцца галоўнае, навошта я прыехала ў Ранонг. Пара збірацца ў дарогу. Бо заўтра з раніцы мне трэба будзе адправіцца ў суседнюю М'янму, якая яшчэ не так даўно была зачынена для іншаземцаў.
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.