Марыя Смольнікава: «Я б дакладна не вытрымала прыніжэньня і фізічнай болю»

Anonim

- З якім колерам вы сябе асацыіруеце?

- З чорным. У яго ўваходзіць увесь спектр фарбаў.

- Ці даводзілася вам казаць, што чыталі Шапэнгаўэра, нават калі вы яго не чыталі?

- Вядома, прыходзілася.

- Да якіх заганам вы выпрабоўваеце найбольшую ласку?

- Цікавы пытанне. Напэўна, да зайздрасці чалавечай.

- Ці даводзілася вам выносіць што-небудзь з нумара гатэля ці рэстарана на памяць?

- Здаралася такое. У асноўным выносіла ежу. (Усміхаецца.)

- Ці здаралася вам перадорваць падораныя падарункі?

- Так. Калі рэч не па душы і ў мэтах эканоміі сваіх фінансаў.

- Што можа прымусіць вас пачырванець?

- О, я часта чырванею! Віной таму можа быць і сафіт на сцэне, і лямпачка ў грымёрцы.

- Самая нечаканая выхадка, якую вы сабе дазволілі?

- Нядаўна ў Маскве пералезла праз плот агароджанага дома - туды закінуў мячык мой сын, і трэба было яго дастаць.

- Ваша рэакцыя пры выглядзе ўласнай двайніка?

- Здранцвенне. Страх. І падазрэнне аб уласным нездароўе.

- Ваша галоўная вартасць?

- Уменне прызнаць памылку. Сумленнасць.

- Якое выпрабаванне вам не па сілах?

- Калі б я патрапіла на жорсткі допыт дзе-небудзь у трыццатых гадах, то сапраўды б не вытрымала маральнага, псіхалагічнага прыніжэньня і фізічнай болю.

- Якім талентам вам хацелася б валодаць?

- Добра заспяваць, геніяльна граць на скрыпцы і свабодна гаварыць па-французску.

- Вы ведаеце дакладную суму, якая ляжыць цяпер у вас у кашальку?

- Толькі прыкладна.

- Што вы абяцалі сабе сёння раніцай?

- Я толькі што прыляцела з Турцыі, дзе здымалася ўсяго адзін дзень, і абяцала сабе, што абавязкова вярнуся на моры, але ўжо з мамай, з мужам і з дзіцем.

Чытаць далей