«А чаму менавіта Пхукет?» - гэтае пытанне мы чуем ад усіх нашых знаёмых пастаянна. Сапраўды, Пхукет - месца, скажам так, некалькі попсовое. Або (калі ўлічыць, што менавіта тут знаходзіцца віла Рыгора Лепса) - шансон. Сюды не едуць дауншифтеры, якія пакінулі на радзіме свае мільёны і шукаюць спакою і прымірэння. Не, тут збіраюцца тыя, хто хоча «адціснуць» па поўнай, здаючы вілы і накручваючы па сто-дзвесце-трыста адсоткаў. Прычым, здаючы іх сваім жа суайчыннікам, карыстаючыся тым, што рускія не гавораць ні на якіх мовах.
Вядома, аб гэтай «асаблівасці» Пхукет мы ведалі яшчэ да пераезду. Але заплюшчылі вочы на тое, што сюды за «залатым цялём» едзе Далёкі Ўсход і Сібір. Проста менавіта тут супалі ўсе тыя патрабаванні, якія мы вылучалі да нашага новым месцы жыхарства. А патрабаваліся нам:
- лета круглы год (модны цяпер у дауншифтеров Чыанг-Май, што на поўначы Тайланду, адпадаў аўтаматычна);
- чыстыя лагуны з беласнежным пяском і бірузовай вадой (чаго няма, да прыкладу, ні ў шумнай Паттайе, ні ў ступені Хуа-Хине);
- міжнароднага ўзроўню шпіталі (бо акрамя родаў, тутэйшым лекарам мы давяралі жыццё нашага нованароджанага сына);
- інтэрнацыянальныя школы (жыць вечна мы ў Тайландзе не збіраемся, таму дачка не гарэла жаданнем вучыць тайская, а вось англійская і французская - як цяпер у яе кембрыджскай школе - дакладна спатрэбяцца).
Нягледзячы на велічэзная колькасць турыстаў на Пхукет, тут яшчэ можна знайсці абсалютна пустынныя пляжы.
Ну і, вядома, хацелася усіх выгод цывілізацыі па разумным цэнах. Толькі Пхукет, пасля доўгіх пошукаў і параўнанняў, адказваў усім гэтым патрабаванням.
Між іншым, сярод саміх тайцаў ні сам востраў, ні астраўляніны асаблівай любоўю не карыстаюцца. Неяк у Бангкоку наш выпадковы знаёмы, таец, распавёў такую гісторыю. За дакладнасць не ручаюся, але версія сама па сабе пацешная. Карацей, у старадаўнія часы, калі людзі багатыя размяркоўвалі спадчыну паміж дзецьмі, расклад звычайна быў такі: самым працавітым отпрысков даставаліся паўночныя раёны (там на палях можна вырошчваць рыс), а вось оболдуям і вісус адпісваюцца Пхукет (месца бесталковае, таму што там толькі і ёсць, што пяшчаныя пляжы, на якіх нічога не расце). Тое, што Пхукет стане цэнтрам міжнароднага турызму, а побач з гэтымі пяшчанымі пляжамі вырастуць пяцізоркавыя гатэлі і дарагія вілы, яшчэ гадоў дваццаць-трыццаць ніхто і ўявіць сабе не мог. Так і атрымалася, рэзюмаваў наш суразмоўца, што лепшыя землі дасталіся недалёкім гультаям.
Многія тайцы запэўніваюць, што пхукетцы - запар недалёкія лайдакі.
... Таму калі наша гаспадыня-ўпотай прыязджае да нас на сустрэчу з двухгадзінным спазненнем або сусед-таец, чалавек ужо веку гадоў, у нас пад носам узрывае петарды і, бачачы наш спалох, радасна рагоча, мы не злуемся і ня крыўдзімся. А проста ўспамінаем аповяд нашага выпадковага бангкокскай знаёмага ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.