«Цяпер, калі я стала мамай, мне трэба будзе самай рабіць для сябе мноства адкрыццяў. Маё жыццё змянілася ў корані! Кожны дзень я прачынаюся ў восем раніцы і рыхтую Лере і Сярожа сняданак. Цэлымі днямі ў нашым доме шум, вэрхал, крыкі і адчуванне неверагоднага шчасця!
Першы час я перажывала: раптам нешта пойдзе не так. Хвалявалася, думала, як правільна сябе паводзіць у той ці іншай сітуацыі. Балазе, на дапамогу заўсёды прыходзяць мае бацькі, бо мы вялікай сям'ёй жывём у загарадным доме. Заручыўшыся падтрымкай бацькоў, я вырашылася на гэты крок! Бо ў нашай сям'і карміцель - я. Мне даводзіцца часта з'язджаць, адлучацца, каб зарабіць грошай на ўсю сям'ю. І пакідаючы дзяцей з бацькамі, я магу быць цалкам спакойная.
Першыя месяцы ў нас былі самыя цяжкія, бо тады ішоў працэс прыціркі адзін да аднаго. Плюс, які адкрыў вам, у дзяцей, асабліва ў Сярожа, бо ён старэйшы, ўсплывалі ўспаміны зь «мінулага жыцця". Зараз гэта ўсё забываецца. Нават калі мы елі, Сярожа часам адмаўляўся нешта ёсць і казаў: "Я гэта ўжо спрабаваў, мне не падабаецца", а калі я ўдакладняла, дзе ён гэта еў, Сярожа казаў, што не памятае.
Мне важна навучыць Леру і Сярожу кахаць, разумець, клапаціцца, заляцацца. Я прышчапляць ім павагу не толькі да нас, членам сям'і, але і да жывёл. Дома ў нас жывуць сабака і кот. Мы часта ездзім у заапаркі, былі ў дэльфінарыі, каталіся на конях. Калі мы толькі пачалі жыць разам, Сярожа не вельмі добра адрэагаваў на сабаку, адштурхоўваў яго. Але вельмі хутка зразумеў, што Мішка (так завуць сабаку) - добрым жывёла, што ён ніколі не пакрыўдзіць. Выхоўваючы дзяцей, я сама даведаюся вельмі шмат чаго, яны таксама вучаць мяне: цярпенню, ласцы, дабрыні.
Яшчэ я выхоўваю ў іх тое, што яны, як брат і сястра, павінны адзін аднаго кахаць і паважаць, заўсёды дапамагаць адзін аднаму. Каб ні адбылося ў жыцці, яны будуць ведаць, што могуць прыйсці адзін да аднаго з любым пытаннем. Сярожа я тлумачу, што дзяўчынак трэба аберагаць, падтрымліваць. Лере таксама самае кажу пра хлопчыкаў. Менавіта жывучы ў доме, яны навучыліся прасіць прабачэння адзін у аднаго. Калі Лерочка нават выпадкова закране Сярожу, яна заўсёды кажа: "Прабач". Гэта важна!
Я думаю, у многіх жанчын адбываецца ў сем'ях таксама самае. А яшчэ ўсплывае шмат-шмат розных іншых праблем і нечаканых паваротаў у жыцці. Давайце казаць пра ўсё пра гэта разам! »