Тэатральная Масква рыхтуецца да маштабнага ограбению. І гаворка не толькі аб крадзяжы глядацкага ўвагі, але і пра пастаноўку галівудскага размаху «Камедыі пра тое, ЯК банк рабуюць». Пакуль артысты разаграваюць звязкі і правяраюць на трываласць тросы, карэспандэнт «МК» пабываў на адмысловай рэпетыцыі і даведаўся ў прадзюсара Дзмітрыя Багачова, ці ёсць у строгай брадвейскай мюзікле месца для імправізацыі.
Калі б не сцэна і глядзельная зала, можна было б падумаць, што мы знаходзімся на касмічным заводзе. Раз-пораз з-за кута выбягаюць стэйдж-менеджэры з радыё-мікрафонамі і змоўніцку паведамляюць: «Да старту 3 хвіліны. Якая гатовасць? У вас ёсць 30 секунд! ». Уся справа ў тым, што праекты кампаніі «Брадвей Масква" не традыцыйныя ў разуменні расійскага гледача спектаклі. Гэта поўнамаштабныя галівудскія блокбастары з кучай спецэфектаў, хуткай зменай дзеянняў, Клоўз-апами і драматычнай інтрыгай.
Калі шчыра, я таксама не разумела, як такое магчыма без раскадроўкі і мантажу, пакуль не ўбачыла ўсё сваімі вачыма. На сцэне выбудаваная дэкарацыі турэмнай камеры, некалькі артыстаў у арыштанцкай робе разгульваюць чараду камічных сцэн. Ты не разумееш, што да чаго і навошта яны гэта робяць, але міжволі душыш ад смеху з-за гульні слоў і асацыятыўных алюзій. Хто гэтыя людзі? Што яны намышляюць? І чаму іх так шмат? У галаве выбліскамі ўспыхваюць пытанні, а сцэна ўжо скончылася.
Тут жа разагрэтае ўвагу журналістаў забіраюць галоўныя людзі кампаніі: тэатральны прадзюсар Дзмітрый Богачев і рэжысёр рускай версіі праекта Ганна Шаўчук.
- Англічане, якія прыдумалі «... ЯК банк рабуюць» цэлы год правялі ў імправізацыях, шукалі спосабы выказвання, - дзеліцца з намі Шаўчук. - Мы рэпетавалі менш, але ў творчы працэс таксама ўваходзілі ўсякія клоунская практыкаванні. Трэба зразумець адно, аснова акцёрскага існавання тут - гэта гульня. І мне вельмі падабаецца, што гледачам даецца магчымасць досочинять.
- Дзмітрый, вы некалькі разоў за рэпетыцыю сказалі, што стваральнікі праекта пастаянна імправізуюць, але руская версія - усё ж франшыза. То бок, у рабят ёсць канкрэтная канва і вельмі дынамічны сюжэт, усярэдзіне якіх яны абавязаны існаваць. Ці ёсць тут месца для імправізацыі?
- Разумееце, сам гэты жанр «тэатральнай блазнавання» мяркуе імправізацыю. Гэта адзін з атрыбутаў, характэрных для гэтага жанру і якія бяруць пачатак яшчэ з камедыі дэль-артэ. Калі вулічнай артысты забаўлялі выпадковых гледачоў, то яны вельмі шчыльна ўзаемадзейнічалі з аўдыторыяй і выбудоўвалі свае паводзіны на сцэне ў залежнасці ад рэакцыі аўдыторыі. Там не працавала правіла «чацвёртай сцяны». І калі хутка рэакцыя гледача непрадказальная, артысты павінны ўмець імправізаваць. У адрозненне ад «ШОЎ пайшло не так» такіх прэцэдэнтаў менш, таму што тут больш шчыльная сюжэтная гісторыя.
- Гэта значыць няма часу імправізаваць?
- У асноўным, да. Але ёсць сцэны, дзе прама ў тэксце напісана «тут магчымая імправізацыя». І тады артысты ведаюць, дзе можна, а дзе не. Таму што калі не ў тых месцах імправізаваць, то ўсё сапраўды можа пайсці не так.
Ды і бог з ёй, з гэтай варыятыўнасцю. Тэставаць артыстаў і без таго ёсць чым. Напрыклад, кожны ўдзельнік шоў мае не адну ролю. Так калі рэальных людзей 10, то выдуманых персанажаў аж 40! І адзін з акцёраў, пад кодавай назвай «Усе астатнія», выконвае ў спектаклі 15 персанажаў. Дзіву даеш хуткасці пераапранання і таленту пераўвасаблення. Бо ў адной са сцэн адзін чалавек вымушаны быць адразу трыма персанажамі. Не проста ўяўляць з сябе кагосьці, а размаўляць, спрачацца і нават біцца.
Дарэчы, за пару гадзін на сцэне змяняюцца больш за 150 касцюмаў, дзесяткі дэкарацый, льецца кроў, разгортваюцца неймаверныя пагоні, асабістыя драмы. А дзеля чаго? Усё дзеля брыльянта вагай 1 кг, які спрабуюць выкрасці героі спектакля.