Калі вы ўсё яшчэ думаеце, што для рабавання банка патрэбна цішыня поўная сакрэтнасць, сабранасць і зладжанасць, то вам трэба зменшыць градус сур'ёзнасці. У мінулую суботу шмат вядомых і вельмі вядомых асоб абрабавалі МДМ, больш за тое зрабілі гэта смешна і музычна. Да таго ж, увесь культурны дывізіён ад Вольгі Бузовая да Міхаіла Швыдкова прыйшоў паглядзець на гэта грандыёзнае злачынства. З прэм'ернага паказу «Камедыі пра тое, як банк рабавалі» - карэспандэнт «МК».
Напярэдадні мне прыходзіць паведамленне ад арганізатараў з месцам і часам прэм'еры. Нічога незвычайнага. А ніжэй прыпіска - "Цёмныя акуляры і чорныя пальчаткі для мужчын, чырвоныя - для жанчын. Вітаецца амерыканскае рэтра 50-х ». Ненаўмысна праігнараваўшы рэкамендацыі і даехаўшы да МДМ, мяне чакала новае ўзрушэнне. На вуліцы светла, але не ад часу сутак (усё ж сёмы гадзіну вечара), а ён сафітаў, успышак фотакамер (прафесійных і аматарскіх) і зорнай россыпы акцёраў і рэжысёраў у тым самым рэтра.
Пакуль Ларыса Даліна папраўляе цёмныя акуляры (частка устаноўленага дрэс-кода) і дзеліцца чаканнямі з Кацярына Стрыжэнава, Аляксей Кортнеў прывітальна напявае джазавыя матывы Андрэю Макарэвічу, што сядзеў праз пару шэрагаў ад яго. Адным словам, публіка сабралася самая, што ні на ёсць. І права на памылку ў тэатральных рабаўнікоў няма.
Хоць, успамінаючы апошнюю размову з Дзмітрыем Багачова, прадзюсарам праекта, які ўжо другі сезон прывозіць ангельскую камедыю ў Маскву, разумееш, што ў рабят проста няма часу на драматычныя паўзы і імправізацыю. Галівуд не трывае прамаруджанняў. Бо час-грошы, і менавіта яны гуляюць тут ледзь не галоўную ролю.
Рэверанс цэлай плеядзе амерыканскіх блокбастараў аказала усё тое ж брытанскае трыо: Генры Льюіс, Джонатан Сэйер і Генры Шылдс, якое падаравала свеце отшумевшее ў мінулым сезоне «... Шоу пайшло не так». Новая камедыя стала іх трэцім сумесным праектам і ўжо прынесла дзецям самую прэстыжную прэмію Мальер. Расійскім пастаноўшчыкам ўдалося апярэдзіць Брадвей: маскоўскі полумюзикл (менавіта так ён заяўлены ў праграме) выйшаў раней амерыканскага. Але нягледзячы на тое, што п'еса яшчэ не была прадстаўлена на Брадвеі, «амерыканскі след» гэтай брытанскай камедыі на твар.
Па сюжэце дзеянне адбываецца ў Мінеапалісе ў канцы крымінальны × 50-х. Таму літаральна першая фраза, кінутая сосцене, гучыць не інакш як «Гэй, вы там, мяшкі з дзярмом!» Паўза. Першы смех і апладысменты. У гэтым горадзе нікому нельга давяраць: злачынцы выдаюць сябе за паліцэйскіх, палюбоўнікі настаўляюць адзін аднаму рогі, рэспектабельныя жыхары горада аказваюцца галоўнымі ашуканцамі. І ўсе яны палююць за унікальным каштоўным каменем.
Лёгка і весела ў лічаныя секунды на сцэне ўзводзяцца турэмныя камеры, гарадскія дарогі, банкаўскія кабінеты, кватэрныя інтэр'еры, вентыляцыйная шахта і, вядома, непрыступнай сховішча. А ў гэты ж час у галаве ўсплываюць фрагменты з фільмаў «Паліцэйская акадэмія», «11 сяброў Оушена», «Місія невыканальная», а таксама фірмовая крывавая разня Таранціна і асаблівы англійская гумар.
Над адным толькі імем дырэктара банка Біл трубу (чым біў? Каго біў трубой?) Пацяшаюцца героі і гледачы разам з імі. Шалёны рытм спектакля прымушае артыстаў літаральна лезці на сцэну. І пакуль гора-рабаўнікі (Павел Левкин і Ігар Гудзееў) проползает па вентыляцыйнай шахце, дырэктар банка трубу (Уладзімір Моташнев) сядзіць у вертыкальным становішчы і дае здзеклівыя ўказанні свайму вернаму састарэламу стажору, якому даводзіцца па гэтай сцяне хадзіць і ездзіць на крэсле!
Для паўнаты карціны, мабыць, не хапала толькі узарваных машын і пагоні на паліцэйскіх верталётах. Але ўпэўнена, Дзмітрый Богачев проста пакідае сабе прастору для далейшай фантазіі. Пад заслону ён сам спусціўся на сцэну з дваццаціметровай вышыні без страхоўкі, трымаючыся адной рукой за трос, і падзякаваў усім «саўдзельнікаў» рабавання.