Як б не лаяліся тайскія жыхары на рускіх экспатов, якія апанавалі Пхукет, на самай справе мы, выхадцы з СССР, па меншай меры адрозніваемся зайздроснай законапаслухмяны. Як мінімум, расейцы (украінцы, беларусы і інш.) У масавым парадку робяць сабе студэнцкія візы, трымаючы на плаву дзясяткі моўных школ у Тайландзе. Чаго нельга сказаць пра шматлікія еўрапейцах. Адправіўшыся ў суседнюю Малайзію за студэнцкай візай, я пачула такую колькасць гісторый пра экспаты з Еўропы (а таксама з Амерыкі), што іх хопіць на асобную кніжку. Але сутнасць аднолькавая: выхадцы з Старога і Новага Света, якія прывыклі лічыць увесь свет сваім домам, проста не затлумляцца з візамі. Справа ў тым, што за кожны дзень нелегальнага знаходжання ў Тайландзе трэба заплаціць 500 бат (ці рублёў, курс прыкладна ідзе адзін да аднаго). Аднак максімальная сума штрафу не можа перавышаць 20 тысяч. Гэта значыць, жывеш ты ў Таю без візы сорак дзён ці пару-тройку гадоў, ужо значэння не мае. Таму шматлікія замежнікі (часцей - маладыя брытанцы, адрозныя пафігізмам) проста жывуць тут гадамі. Кажуць, сёння колькасць такіх нелегалаў складае каля двух тысяч чалавек. Максімум, што пагражае ім за парушэнне візавага рэжыму - дэпартацыя на радзіму і выплата штрафу ў тыя самыя 20 тысяч бат. Яшчэ, бывала, на суткі садзяць у турму, што многія маладыя розумы таксама ўспрымаюць як прышпільны экспириенс. У любым выпадку, вельмі зручны варыянт: жывеш некалькі гадоў у раі, а потым проста на выездзе з Тайланда плаціш грошы. І не трэба пастаянна ездзіць у іншыя краіны, плаціць тысячы і тысячы бат за падаўжэнне візы. Вядома, такі спосаб існавання падыходзіць для людзей, якія не абцяжараных абавязацельствамі і сем'ямі. Таму і жывуць так усё часцей зусім маладыя людзі, якія вырашылі заруліць ў Тайланд пасля заканчэння школы, і да пачатку сур'ёзнай дарослага жыцця. Але я-то - дзяўчынка сур'ёзная, таму і цягнуся вось у суседнюю Малайзію, лаючы на чым свет стаіць тайскія законы ...
Працяг ...
Папярэднюю гісторыю Вольгі чытайце тут, а з чаго ўсё пачыналася - тут.