У фільмах і серыялах Аляксандра Нікіфарава з дзіўнай лёгкасцю мяняе эпохі і краіны. Што нядзіўна, таму што свае акцёрскія пераўвасаблення яна пачала яшчэ школьніцай ...
- Аляксандра, вы у 15 гадоў сталі актрысай Севастопальскага ТЮГа. Праўда, што ваша родная цётка стала для вас прыкладам для пераймання?
- Так, гледзячы на сваю цётку, актрысу тэатра Чарнаморскага флоту, я зразумела, што таксама буду актрысай, і гадоў у сем паведаміла пра гэта бацькам. Зразумела, яны толькі пасмяяліся. Але ў трынаццаць гадоў я прачытала аб'яву ў газеце: «Вядзецца набор дзяцей у трупу Севастопальскага ТЮГа» і адправілася туды запісвацца. Спектаклі былі дзіцячымі, але дысцыпліна амаль вайсковая, памятаю, што спачатку праседзела некалькі месяцаў у зале, даказваючы сваю адданасць, а ўжо потым была выпушчаная на сцэну рэпеціраваць. У 14 гадоў я патрапіла на здымачную пляцоўку дзіцячага фільма, тут сапраўды стала ясна, што я хачу займацца гэтай прафесіяй. Адзінае, пра што я ніколі не думала, - як гэта адбудзецца.
- І як гэта адбылося?
- Неяк само сабой. У сярэдзіне 11-га класа чамусьці раптам прыйшло запрашэнне паўдзельнічаць у конкурсе "Розум + прыгажосць = студэнт" ва ўніверсітэце Санкт-Пецярбурга. Пры перамозе на якім падавалася магчымасць бясплатна вучыцца на любым факультэце гэтай ВНУ. Я паехала і чамусьці яго выйграла, а ва ўніверсітэце чамусьці была кафедра акцёрскага майстэрства. Напэўна, лёс. (Усміхаецца.) Аднак пасля першага курсу вырашыла перавесціся на іншую кафедру - лінгвістыку.
Здымкі ў гістарычных праектах сталі для актрысы звыклым справай. На фота кадр з серыяла «Ганна-детективъ»
- Прайшло некаторы час, і вы робіце ў Расійскі дзяржаўны інстытут сцэнічных мастацтваў ...
- Так, праз паўгода, паступіўшы ў Санкт-Пецярбургскую дзяржаўную акадэмію тэатральных мастацтваў на Імховай, з усімі выпрабаваннямі, турамі, экзаменамі, я супакоілася. Напэўна, таму, што гэта не дасталася мне дарам, а з напругай. Товстоногов казаў: «Цвік, убіты ў сцяну дома, робіць гэты дом сваім». Напэўна, важна было ўбіць гэты цвік.
- Але вы ізноў не скончылі ўстанову, а перавяліся ў Вышэйшая тэатральнае вучылішча ім. Шчэпкіна. Чаму?
- Так здарылася, што пасля трэцяга курсу мне прапанавалі галоўную ролю, але здымкі павінны былі адбыцца ў Маскве. Зноў кіруючыся унутраным чуццём, я ўзяла акадэмічны адпачынак, і мы з мужам і дачушкай пераехалі ў Маскву. Сканчала чацвёрты курс я ўжо ў Маскве, у Шчэпкінскага тэатральным вучылішчы. Гэта цудоўнае месца таксама стала мне родным і вельмі каханым. Зараз я жартую, што ішла да прафесіі сем гадоў, праз тры ВНУ і два горада! Але гэта, зразумела, жарт пра дыплом з паперы, а колькі яшчэ тады, калі пройдзе прыйдзецца, я нават думаць не бяруся!
- У дэкрэтным адпачынку вы былі паўтара месяца, а потым прыступілі да здымак у праектах «Ганна-детективъ» і «Кумір». Праўда, што ваш муж прывозіў дачку Ганну прама на здымачную пляцоўку, каб вы яе пакармілі?
- Сапраўды, я здымалася і першыя месяцы яшчэ карміла дачку. Крыху пазней, дарэчы, муж зняў там некалькі серый праекта як рэжысёр.
Упершыню на здымачную пляцоўку Анечка, дачка Аляксандры і рэжысёра Яўгена Сямёнава, трапіла яшчэ ў грудным узросце, Декретный адпачынак у мамы доўжыўся ўсяго паўтара месяца
Фота: Instagram.com/alexandra_nikiforova
- Вы зняліся ў турэцка-расійскім серыяле. Ёсць складанасці ў працы з замежнікамі?
- Вядома, складанасці ёсць, ды яшчэ якія! Уявіце, варта Джульета на балконе ў святле месяца, заклікае да каханага: «Рамэа, як мне шкада, што ты Рамэа ...» Раптам з'яўляецца Рамэа і адказвае па-турэцку! Гэта як мінімум выкліча рогат ад нечаканасці! Турэцкая мова вельмі прыгожы, калі праходзіць некалькі месяцаў, ты прывыкаеш да яго мелодыцы, заўважаеш яго мяккасць. Мне нават у нейкі момант стала здавацца, што ён падобны на французскую. Але першыя тыдні працы на чужой мове ў мяне праляцелі пад разумовым пытаннем: «Госпадзе, чаму я?»
- Вучылі турэцкую мову?
- Памятаю, як рыхтавалася да першых здымачным днях. Вучыш-вучыш, потым всплакнешь, потым зноў ідзеш вучыць рэплікі, потым засынаеш з апухлымі вачамі, але зранку ўстаеш, ідзеш і робіш! А потым з кожным днём становіцца ўсё лягчэй і лягчэй. Памятаю, раптам ўсвядоміла, што свабодна кажу на турэцкай, калі ў першы раз на ім таргавалася на рынку.
Дзеля здымак у турэцка-расійскім серыяле акторцы прыйшлося вучыць турэцкую мову
Фота: Instagram.com/alexandra_nikiforova
- То бок, да здымак вы ў Турцыі не адпачывалі?
- Я ніколі не была ў Турцыі да здымак, але нарадзілася ў Крыме, так што мне з маленства вельмі звыклыя элементы турэцкай культуры: рахат-лукум, манты, чабурэкі і нават многія крымскія назвы, напрыклад Эскі-Кермен і Карадаг. У Турцыі вельмі важна, з якога ты раёна. Калі людзі знаёмяцца, адразу пытаюць адзін аднаго пра гэта. Я заўсёды горда адказвала: «Карадениздеим!» Гэта значыць: «Я з Чорнага мора».
- Якія напрамкі ў кіно вам сёння даспадобы - меладрама, крымінал, дэтэктыў, баявік?
- Мне звыкла здымацца ў гістарычных праектах. Памятаю, чула, як падчас адных здымак мая партнёрка паскардзілася, што ў доўгай сукенцы ёй вельмі нязручна хадзіць, увесь час нехта на падол надыходзіць. Я ў думках ўсміхнулася і падумала, што два гады таму таксама так гаварыла.