Пасля ўрачыстага развітання ў тэатры імя Вахтангава, якому народны артыст Савецкага Саюза Юрый Якаўлеў аддаў шэсцьдзесят гадоў жыцця, ён будзе пахаваны сёння на Новадзявочых могілках. Там ужо ў 2007 не было куды прыткнуцца, але як жа ўнутры пантэона расійскай дынастыі не знайсці месца для «цара Івана Васільевіча Грознага», якога мы сабе ўяўляем сёння менавіта такім, якім яго намаляваў Юрый Якаўлеў у неймаверна смешным фільме Леаніда Гайдая.
Юрый Якаўлеў. Фота: Міхаіл Кавалёў
Каларытны аблічча легендарнага героя анекдотаў - паручніка Ржэўскага з «гусарскай балады" нам знакам таксама з яго падачы. А былі яшчэ - Іпаліт з «Іроніі лёсу», недарэчны пацак Бі з «Кін-дза-ДЗЫ» і які лічыўся калісьці Эталон згуляным князь Мышкін ў экранізацыі «Ідыёта», знятага ў далёкім 1958 м годзе Іванам Пырьева.
Ёсць якія выйшлі з акцёрскай асяроддзя таленавітыя адміністратары, ёсць рэжысёры і прадзюсары, ёсць палітыкі і бізнесмены. Але ёсць і тыя, хто не мог сябе прадставіць па-за лицедейства. Такім быў Юрый Якаўлеў, які не змяніў прафесіі нават у самыя цяжкія дзевяностыя. Вядома, дзіўнавата бачыць імя ўсеагульнага ўлюбёнца ў тытрах фільма «Супермэн нехаця, або эратычны мутант" 1993-га года, але гэты час было такое, калі трэба было проста выжыць і накарміць шматлікую сям'ю, усіх шматлікіх атожылкаў, якія таксама рваліся (ды і цяпер яшчэ рвуцца) на сцэну, натхнёныя яго прыкладам. Згодны, вядома ж, не ўсе фільмы, у якіх ён здымаўся, варта згадваць, але гэта не яго віна і не яго капрыз, таму што акцёр - прафесія залежная. Акцёр не можа не гуляць, таму што нічога больш рабіць не ўмее. Аднак нават адной ролі з чатырох пералічаных ў пачатку гэтага тэксту дастаткова, каб напісаць на надмагільнай пліце: «Тут спачывае Юрый Якаўлеў - артыст ласкай Божай» ...