Кацярына Вуличенко: «Людзі пішуць пра сябе, а сорамна мне»

Anonim

- З якім колерам вы сябе асацыіруеце?

- З усімі колерамі вясёлкі, хоць гэта адважнае заяву ў цяперашніх рэаліях.

- Ці даводзілася вам казаць, што чыталі Шапэнгаўэра, нават калі вы яго не чыталі?

- На падобныя пытанні я звычайна адказваю, што чытала «Уліса» Джэймса Джойса, і ўкладваю суразмоўцы на лапаткі, так як гэты твор мала хто здужаў да канца.

- Да якіх заганам вы выпрабоўваеце найбольшую ласку?

- Ведаеце, я ўжо даўно не бяруся нікога судзіць, ні за якія правіны.

- Ці даводзілася вам выносіць што-небудзь з нумара гатэля ці рэстарана на памяць?

- Прыгожае вызначэнне для слова «крадзеж». Не, не даводзілася.

- Ці здаралася вам перадорваць падораныя падарункі?

- Не. Гэта непрыгожа.

- Што можа прымусіць вас пачырванець?

- Инфоповоды ў сацсетках. Людзі пішуць пра сябе, а сорамна мне.

- Самая нечаканая выхадка, якую вы сабе дазволілі?

- Паступіць у тэатральны інстытут.

- Ваша рэакцыя пры выглядзе ўласнай двайніка?

- О, гэта было б цікава паглядзець на сябе з боку.

- Ваша галоўная вартасць?

- Сціпласць.

- Якое выпрабаванне вам не па сілах?

- Пасля столькіх гадоў у кінематографе ўжо здаецца, што любое выпрабаванне мне па сілах.

- Якім талентам вам бы хацелася валодаць?

- Ды хоць якім! Галоўнае, валодаць. (Смяецца.)

- Вы ведаеце дакладную суму, якая ляжыць цяпер у вас у кашальку?

- Не. У дадзены момант я на здымцы і без кашалька.

- Што вы абяцалі сабе сёння раніцай?

- Ці не ёсць пасля шасці вечара!

Чытаць далей