Ноый кліп Стаса П'ехі «Зялёны вір» тут жа назвалі «рускім« Тытанікам ». WH высвятліў падрабязнасці ў галоўнага героя роліка.
-Стас, усе параўноўваюць ваш кліп з «Тытанікам». А вы бачылі гэты фільм?
- Вядома глядзеў, але толькі адзін раз.
- Калі не сакрэт, плакалі?
- Не, ўтрымаўся (усміхаецца).
- Вы лічыце сябе сентыментальным чалавекам?
- Так. Я магу плакаць падчас прагляду якога-небудзь фільма ці слухаючы музыку.
- Можаце ўспомніць калі плакалі ў апошні раз?
- Менавіта плакаў? Не памятаю ... Магу расказаць, калі выпрабаваў падобныя эмоцыі. Я паглядзеў фільм "Географ глобус прапіў" з Хабенского. І так ён мяне ўразіў, так парадаваў, столькі паралеляў я правёў з галоўным героем. Не плакаў, але быў на грані.
- А пасля працы над сваім кліпам не захацелі перагледзець карціну Камерона яшчэ раз?
- Не. Я наогул ніякіх паралеляў з «Тытанікам» ў гэтым кліпе не бачу. Усе ацэньваюць карцінку: у памяшканні плаваюць тэлевізары, мэбля. І гэты відэашэраг прымушае думаць людзей, што кліп падобны на знакаміты фільм. У нас іншая гісторыя абсалютна. Гэта алегорыя, прычым вельмі крутая на мой погляд, паэтычная. Зялёны вір - гэта не проста вочы, а памяшканне, якое запаўняецца вадой. Чалавек тоне ў гэтым зялёным віры і праз яго, праз гэты пакой трапляе на дно акіяна. І трапляючы ў акіян, на дне знаходзіць дзяўчыну, якую не мог адшукаць у рэальным свеце. І яны вынырвае пасярод акіяна пад адкрытае неба. І ніякага карабля тут няма, усё жывыя і здаровыя.
- І вас не тапілі падчас здымак?
— Не, не тапілі (смяецца). Я проста плаваў у халоднай вадзе.
- Вы ўсё ўмееце плаваць?
- Дзякуй богу навучыўся за апошнія гады. Раней не ўмеў, але стаў займацца і ўжо магу ніштавата плаваць.
- Да працы над кліпам апускаліся калі-небудзь з аквалангам?
- Не. У якасці дрессуры і ўстаноўкі правільнага дыхання мяне прымушалі з аквалангам ныраць. Мы ўсе два здымачных дня працавалі, рабілі практыкаванні на затрымку дыхання. І я трошачкі, амаль на хвіліну, свой вынік палепшыў. Зараз вытрымліваю крыху менш за тры хвіліны. У мяне неяк было адно апусканне няўдалае, падчас якога я пашкодзіў сабе перапонку. Пасля гэтага і ціск павалілася, і наогул стан было не вельмі. Але я cумел сабрацца і яшчэ апускаўся, ужо на меншыя глыбіні. Так што кліп выйшаў няпросты.
- А на якую глыбіню вы апускаліся?
- Ой, дакладна не ведаю, але не на вялікую, менш дзесяці метраў. З барабаннай перапонкай - прадзьмухвацца трэба было своечасова. А мяне вельмі моцна і рэзка пацягнулі наверх і я не паспеў прадуць. Калі ж зрабіў гэты выдых у нос, то стала яшчэ горш. Адчуў вельмі моцны пстрычка ў галаве, потым пайшла зубная боль, галаўны боль і далей - усеагульная. Свядомасць пачаў губляць, але да берага даплыў сяк-так і потым гадзіну ў сябе прыходзіў.
- Вас страхавалі?
- Вядома, у басейне знаходзіліся і дайверы прафесійныя, і вадалазы з камерамі. Вельмі цікавыя людзі, асы сваёй справы, якія працуюць з такімі каналамі, як National Geographic і займаюцца выключна падводнымі здымкамі. Я ўпершыню меў зносіны з такімі спецыялістамі. Вельмі цікава, шмат новага даведаўся і сёе-тое паспрабаваў зрабіць самастойна.
- Кажуць, спецыяльна для здымак «Зялёнага віра» быў зроблены унікальны механізм, з дапамогай якога можна было пагрузіць пад ваду цэлае памяшканне?
— Так, упершыню ў нас у краіне была зробленая такая платформа. Працавалі інжынеры, якія рабілі Універсіяды ў Казані. Уявіце, цалкам жылы пакой з усёй мэбляй, камунікацыямі і нават электрычнасцю была затопленая. І ўсё было разлічана толькі на адзін дубль. Так што магу сказаць, што на падрыхтоўку сышло нашмат больш часу, чым на самі здымкі. У гэтым кліпе ўсё адбываецца па-сапраўднаму, там няма ніякай халтуры.
- Незадоўга да здымак вы пашкодзілі на канцэрце нагу і нават хадзілі з цяжкасцю ...
- Было справа. Я раззлаваўся, таму што на канцэрце быў дрэнны апарат. Вырашыў разбіць стол, а зламаў сабе палец.
- І як вы плавалі 48-й гадзіне ў халоднай вадзе, ды яшчэ з пацяжэннем?
- Дрэнна плаваў (смяецца). З іншага боку я ж не пальцам гроб, правільна? У мяне ніколі не было здымак у цалкам некамфортных умовах, і гэта першы ў маім жыцці такога роду эксперымент. Я ніколі не плаваў у ледзяной вадзе, ды яшчэ з уцяжарвальнікам на поясе, або дыхаў праз маленькую шчылінку ў даху. Калі я сустрэўся з рэжысёрамі кліпа Гошам Тоидзе і Іллёй Смолін, то адразу сышліся ў меркаванні, што ў кліпе павінна быць нейкая стыхійная эмоцыя, якая адлюстроўвае песню. Але каб атрымалася настолькі маштабна - я нават падумаць не мог. І ўсе цяжкасці, якія мы перажылі падчас працы над відэа стаяць таго.
- Чаму вада ў басейне халодная была?
- Мы працавалі на спецыялізаванай базе, дзе трэніруюць ратавальнікаў. У першы дзень быў ледзяны басейн. Там людзі працуюць у касцюмах і ў прынцыпе такая тэмпература прымальная для чалавека. Менавіта ў ім у нас была ўсталяваная платформа, падпальваюць пакой - прыходзілася выконваць пэўныя нарматывы. А ўвесь другі здымачны дзень мы працавалі ў іншым басейне. У ім вада была прыемнай - 28 градусаў.
- Панікі не было, калі з абцяжарваюцца поясам сыходзілі пад ваду?
- Не, не было. Я ж ведаў, што мяне выратуюць. Я ж лётчык!
- А вы калі-небудзь адчувалі паніку?
- Вядома адчуваў. Як-то ў мяне былі панічныя атакі. Ведаеце што гэта такое? Вегето-судзінкавая дістонія і пры ёй бываюць панічныя атакі - гэта калі раптам знаходзіць жудасны страх. Вось тады я адчуваў паніку. А так, у жыцці - вельмі рэдка. Я наадварот, у экстрэмальных сітуацыях збіраюся.
- Калі ў сваім блогу вы выклалі фота кольцы з шыпамі, каб даказаць, што яно не заручальны, напэўна былі блізкія да гэтага адчування?
- Не, я не быў у паніцы. Проста вырашыў паказаць тое праславутае кальцо, якое абсалютна не падобна на заручальны. Я ненавіджу, калі мяне пытаюцца пра асабістае жыццё. І лічу - што гэта апошнія, пра што я буду распавядаць каму-небудзь.
- Проста ўсе перажываюць: ці ёсць у вас тая, чый зялёны вір вачэй вас паланіў?
- Дык я ж вам кажу: не скажу (смяецца).