مونکي 45 سالن و آهيان، منهنجو سڀني ۾ ڪيترن ئي سالن کان هوميڪل دوائن تي ويٺو آهيان، ۽ مان صرف پنهنجو پاڻ کي فريم ورڪ تي ويٺو آهيان. ٻي صورت ۾، توهان هاڻي ٻيا فارم ڏسندا ۽، شايد هڪ ٻيو مواد. اهو ايليمينٽري خود نظم و ضبط آهي. توهان پنهنجو پاڻ کي مجسم ڪيو. مان منظم طريقي سان راندين ۾ مشغول نه آهيان. پر مون کي ٽيبل ٽينس تمام گهڻو پيار آهي. مان عام طور تي هلندڙ راندين کي پسند ڪندو آهيان. مون کي بيڊمنٽن، سائيڪل، جبل ۽ ڪراس ملڪ اسڪائينگ پسند آهي. تحريڪ زندگي آهي، ڪوبه به نه چوي ٿو.
منهنجي سموري زندگي خوف سان هڪ مضبوط جنگ آهي. مان سڀ ڪجهه ڪري رهيو آهيان. پر مان سمجهان ٿو ته اهو ڇا ضروري آهي، ٻي صورت ۾ اهو نه هوندو، ٻي صورت ۾ سڀ ڪجهه خراب ٿي ويندو. توهان کي هن خوف کي کٽڻ جي ضرورت آهي. ۽ خوف کي بيچيني جي احساس کي شڪست ڏيڻ ۾ مدد ڪندو آهي. ڪنهن طرح بيخبر، توهان ڏسو؟ .. اهو خوفناڪ آهي، پر اهو خوف کان بيزار آهي.
ڇا روح روح جو مندر آهي، جنهن جي روح سان خدا جي تقسيم، جيڪي اسان کي ساراهه ڪرڻ جي اجازت ڏين ٿيون، اهي ٻارن کي دل پيدا ڪن، اهي ٻار. جن کي. جسم کي نظرانداز نٿو ڪري سگھجي. مان هن جو احترام ڪريان ٿو. اهو هن جي رڪاوٽن لاء ضروري آهي، ۽ زهر نه ڪرڻ ۽ غائب ٿيڻ.
مون وٽ هڪ رسم آهي جنهن کان آئون هر صبح شروع ڪريان ٿو. مان پيٽر ڪليڊر جي مطابق چارج ڪندو آهيان ("رينسن جي اکين") ۽ آخر ۾ آئون ٽي دفعا ڳالهائيندو آهيان "توهان جي مهرباني". گہرے ڪنڌ سان. مان چوان ٿو "مهرباني" مون کي هن ڏينهن مون کي ڏنو؛ انهي حقيقت لاء ته آئون هاڻي هن آسمان کي ڏسان ٿو، سج، آئون ٻه هٿ ۽ ٽنگن بابت، پوء مون کي ماء ۽ پيارن لاء هڪ درخواست آهي - مان هن کان پڇي ٿو ته مون کي پنهنجي صحت مند ماڻهن کي. ۽ ان کي ڪاري عمر ۽ درخواست آهي ته هو غمگين کي ٻڌنداسين، دريون رکيا، تباهه ٿي سگهن ٿا، باشع ٿي سگهن ٿا، خدا جي طرف.