Першае телепогружение Познера і Урганта ў замежнае жыццё датуецца 2008 годам. Уладзімір Уладзіміравіч і Іван Андрэевіч паляцелі за акіян і скурпулёзна вывучалі амерыканскі лайфстайл ў фільме «Аднапавярховая Амерыка». Потым былі праекты пра Францыю, Італію, Германію, Вялікабрытанію, Іспанію, Ізраіль, а адной з першых тэлепрэм'ера гэтага года стаў шматсерыйны справаздачу аб тым, як усё ўладкована ў Нарвегіі, Швецыі, Даніі і Фінляндыі.
Ўладкована ўсё, вядома, нядрэнна. Хоць па вартасці ацаніць гэты скандынаўскі дзэн ў Расеі можа далёка не кожны. Дорага, пераважна халаднавата і месцамі даволі цесна для таго, што прынята называць шырокай расійскай душой. Тым не менш і аўтары, і вядучыя зрабілі ўсё, каб разважанні пра сацыяльную адказнасць выглядалі па магчымасці ненадакучліва, пробы шведскай тухлай селядца - максімальна весела, каб пейзажы зачароўвалі, а рознага роду экзотыка здзіўляла.
І ўсё гэта цалкам прадказальна, таму як за дзесяць гадоў, на працягу якіх Уладзімір Познер займаецца сваімі телепутешествиями, можна было выпрацаваць дакладны алгарытм вытворчасці цікавай праграмы. Але галоўная праблема ў тым, што за гэтыя дзесяць гадоў многае змянілася ў жыцці тэлегледачоў.
У 2008 годзе ўсе размовы пра заходнія дэмакратыях і адпаведным ладзе жыцця не ўспрымаліся як абмеркаванне чагосьці іншапланетнага. Збольшага, вядома, экзотыка, але ў цэлым зразумела, пра што гаворка. Да таго ж курс валют і агульная эканамічная сітуацыя многім яшчэ дазвалялі спакойна планаваць падарожжы калі і не ў Амерыку, то ў Італію або Нямеччыну. Але пачынаючы з 2014 года - тады як раз выйшлі серыі пра Вялікабрытанію - цывілізаваная замежжа ўжо не такая блізкая і даступная. І справа не толькі ў эканоміцы.
Тыя, хто памятае, якім было наша тэлебачанне на стыку васьмідзесятых і дзевяностых, магчыма, не забыліся, як падчас перабудовы мяняўся тон міжнародных праграм. Нам раптам пачалі паказваць жыццё звычайных грамадзян Амерыкі і Заходняй Еўропы, расказваць, як і колькі яны працуюць, на што трацяць грошы, у якіх умовах праводзяць дзень за днём. Мы очумело глядзелі на гэтыя прыгожыя карцінкі: чыстыя гарады, роўныя дарогі, выдатная архітэктура, заваленыя таварамі крамы, увогуле, усё тое, што нам тады і не снілася. Глядзелі і чакалі пераменаў да лепшага.
У пачатку 2019 года роўныя дарогі і прыгожыя вуліцы, па меншай меры для жыхароў Масквы, ужо норма. Але размовы пра роўнасць, талерантнасці, празрыстай эканоміцы, эфектыўнай медыцыне, сістэме адукацыі і іншых цаглінкі ў дадзеным выпадку скандынаўскай жыцця ўжо выглядаюць як высновы небяспечных дысідэнтаў. Такая Еўропа становіцца ўсё далей і далей, а фільмы пра яе ўсё больш нагадваюць светлую ўтопію.
Дарэчы, цікавы жанр. Не выключана, што ў бліжэйшы час ён будзе набіраць папулярнасць.