Эвеліна Бледанс да гэтага часу не баіцца эксперыментаваць, удзельнічае ў рызыковых тэлевізійных праектах, гуляе на адной сцэне са скандальным, як пра яго кажуць калегі, Станіславам Садальскі.
- Эвеліна, даўно вядома, што вы не баіцеся рызыкаваць, але часам здаецца, быццам на здымках «Форта Боярд» вам прыйшлося зусім не соладка ...
- Я спачатку пагадзілася, а потым падумала, што моцна пагарачылася. І калі ехала ў машыне з аэрапорта да Ля-Рашэль, стала яшчэ больш баяцца і хвалявацца. Але нічога, усё атрымалася. Арганізатары таксама разумелі, што моцна складаныя выпрабаванні лепш даваць народу маладзейшы. А нас, дарослых, там не так шмат і было. З усяго сезону я ды Міхаіл Шац. Выдатна - вярнуцца ў тое месца, дзе была дваццаць гадоў назад! Гэта прыемныя ўспаміны і наогул класная гульня. Не ведаю, паехала б я зноў на «Апошні герой» ... Раней я цвёрда адказвала на гэтую прапанову "не", таму што дзіця было маленькі, а цяпер Сямёна ў школу адправіла і задумалася. Напэўна, паехала б. У любым выпадку ты адчуваеш сябе, атрымліваеш новыя эмоцыі. Для мяне ў меншай ступені важна, колькі я прастою ў нейкім конкурсе, ці змагу я стварыць са сваёй каманды нейкі калектыў са сваім правільным мікракліматам. Гэта цікава. Але туды, дзе ёсць рызыка здароўю і пагроза жыццю, я наўрад ці паеду. З вышак скакаць, напрыклад, дакладна не маё.
Будучая кіназорка нарадзілася ў Ялце і там жа скончыла звычайную сярэднюю школу
Фота: асабісты архіў
- З такім здымачным графікам, напэўна, і адпачыць летам толкам не паспелі ...
- Нам трэба было добра адпачыць, таму што першага верасня Сямён у мяне пайшоў у першы клас. Спачатку мы былі месяц у Крыме, на маёй радзіме, у мамы. Я прыязджала, з'язджала: здымкі, гастролі, спектаклі, творчыя вечары. Але сын бязвылазна правёў там месяц. А потым мы паляцелі ў Турцыю. Вырашылі зрабіць яшчэ адну вылазку перад школай, каб зарадзіцца сонейкам, морам, паесці усялякіх вкусняшек.
Эвеліна ўпэўненая, што дзякуючы вобразу медсёстры ў пастаноўках комік-трупы «Маскі» ёй удалося стаць адным з першы сэкс-сімвалаў Расіі
Фота: асабісты архіў
- Напэўна, ёсць вялікая розніца ў выхаванні старэйшага сына Мікалая і малодшага Сямёна, дзіцяці з асаблівасцямі развіцця? Што галоўнае, на ваш погляд, у фарміраванні дзіцяці?
- Дзеці, як малпачкі, бяруць ад нас усё. Таму толькі на асабістым прыкладзе. Калі мама склала кофтачку і паклала на палку ў шафу, значыць, і дзіцяці хочацца скласці і пакласці. Калі мама пяшчотна мае зносіны са сваімі блізкімі, у прыватнасці з дзіцем, то і дзіцяці хочацца таго ж. Калі я кажу, што яго люблю, значыць, і ў адказ чую, што ён мяне любіць. А калі дома адбываюцца сутычкі, скандалы, не дай бог, вымаўляюцца якія-небудзь грубыя словы, то дзіця гэта, вядома ж, пераймае. Мы не можам ахаваць нашых дзяцей ад вуліцы, садкоў і школы, дзе яны збіраюць і тут жа прыносяць дадому самае нядобрае. Ад гэтага ніхто не застрахаваны. І, адпускаючы яго цяпер у школу, разумею, што ён можа прынесці дзіўныя для мяне рэчы і слоўцы. Але што тычыцца майго з ім зносін, то ў апошні час я стала больш строгай, больш патрабавальнай. Калі раней я многія рэчы рабіла за яго: сумку несці, штаны апранаць, рукі мыць, то цяпер мы актыўна рыхтуемся да дарослага жыцця. Таму сёння прыходзіцца часам чакаць Сямёна, пакуль ён надзене красоўкі. Я цярплівая ў гэтым пытанні, разумею - неабходна, каб ён зрабіў гэта сам. Я даю Сямёну сёння больш самастойнасці, больш права выбару. Хоць часам я хітры, разумеючы, напрыклад, што ён не хоча есці ні катлету, ні суп, а толькі торт. Даводзіцца яму прапаноўваць на выбар суп, катлету або пятрушку, якую ён цярпець не можа, загадзя ведаючы, што абярэ катлету або суп. Калі ён з'есць суп, я зноў прапаную выбар: катлету або пятрушку. Ён абярэ катлету. Такім чынам Сямён ў мяне добра есць. І абавязкова атрымае торт.
З Сяргеем Шнуравым на здымках новага сезона праграмы «Форт Боярд»
Фота: асабісты архіў
- Сямён і Мікалай падобныя па характары?
- У нас вельмі вялікі брат. І ў яго гэты год, як і ў мяне, юбілейны: мне 50, Мікалаю 25. Ён жыве ў Ізраілі. Служыў тры гады ў арміі, потым вучыўся, а цяпер працуе - на жаль, не можа бываць у нас часта. На свой юбілей я не захацела пышнага свята. Грошыкі, якія я планавала выдаткаваць на ўрачыстасць, ўнесла першым унёскам у свой дабрачынны фонд, а сама вырашыла сустрэць пяцідзесяцігоддзе з самымі роднымі людзьмі - з сынамі. Мы разам правялі выдатную тыдзень. Было вельмі цікава назіраць за зносінамі Сямёна і Мікалая.
- І што здзівіла?
- Аказалася, што Сямён ў мяне больш нахабны, ці што. Калі Коля прыходзіў са сваімі сябрамі, а некаторыя сябры былі старэйшыя за яго, то Сема ўсіх іх будаваў, тлумачыў, як правільна гуляць у футбол і ва ўсё астатняе. Ён вельмі таварыскі хлопец. Калі мы жылі ў «Артэку», Сямён ведаў абсалютна ўсіх, з усімі вітаўся, з усімі меў зносіны. Ён заўсёды першы падыходзіць знаёміцца і з дарослымі, і зь дзецьмі. Я нават у нейкія моманты спрабую яго спыняць. Але ў асноўным даю яму ў гэтым волю. Бо камунікацыя для дзяцей вельмі важная. У чым адрозненні Мікалая і Сямёна? Напрыклад, Колю даводзілася прымушаць мець зносіны з замежнікамі, калі ён вывучаў сем моў, і яму гэта было патрэбна. А калі прымушалі, ён вельмі бянтэжыўся. Ён да гэтага часу чаму-то ў мяне вельмі сарамлівы. Цяжка сыходзіцца з людзьмі, цяжка кантактуе. Мабыць, адбіваюцца знакі гараскопа. Коля ў мяне Рак, усё ў сваю норочку, кампутарныя гульні ў дзяцінстве. Зараз іншы, у яго музычная група, ён захапляецца панк-рокам: выдумляе, спявае, гуляе. З Сямёнам мы абсалютна аднолькавыя, так атрымалася, ён, як і я, Авен. Вельмі хутка ідзе на кантакт, сам падыходзіць, пытаецца, як справы, можа зрабіць камплімент. Калі да яго падыдуць, наогул выдатна. Я пачынаю яго паволі прывучаць да нейкіх джэнтльменскім рэчам. Ён пачаў ужо дзяўчынкам адчыняць дзверы. Трэба - падставіць крэсла, дапаможа несці сумку. Вядома, ён не стане вучоным, не будзе ведаць табліцу Мендзялеева і вылічаць квадратныя карані, а яму і не трэба, мне асабіста гэта не прынесла нічога, акрамя нерваў ў школе і сапсаванага гледжання.
У гэтым годзе Мікалаю, старэйшаму сыну Эвяліны, споўнілася 25 гадоў, а малодшы, Сямён, пайшоў у школу
Фота: асабісты архіў
І ў жыцці не спатрэбілася ні разу. Але ў першую чаргу я хачу, каб ён стаў добрым чалавекам, выхаваным хлопцам. Для мяне важныя гэтыя пазіцыі. Сямён будзе вучыцца, спасцігаць пэўныя веды, якія яму спатрэбяцца: чытаць, лічыць, пісаць. Але, як мне здаецца, ёсць больш важныя паняцці: быць выхаваным мужчынам, таму што сёння ўсё менш добрых і выхаваных хлопцаў. Жанчыны пакутуюць з-за таго, што не могуць знайсці сабе чалавека. То ён за матчыну спадніцу трымаецца, то яму ўсё па дулю, то разгільдзяй. А Сема дзяўчатам рукі цалуе, я нават яго ад гэтага адвучае. Нельга ж цётцы, якую ён сустрэў на вуліцы, рукі цалаваць. Што ў гэтай цёткі на руках? Дазваляю толькі сабе і сваім блізкім сяброўкам. Я абсалютна шчаслівая, як развіваецца маё дзіця. Як ён ідзе цяпер па жыцці. Але паплакала, вядома, на першай яго школьнай лінейцы, першым званку. Гэта было хвалююча.
- Вы гуляеце на адной сцэне са Стасам Садальскі, якога шмат хто называе няпростым чалавекам. У вас усё ладзіцца?
- Мы зараз яшчэ з ім і суседзі. Паколькі наша школа насупраць яго дома. Ён, праўда, яшчэ пра гэта не ведае. Я знаходжуся ў ліку нешматлікіх акторак, якія даўно не гулялі з ім, але цяпер, дай бог, будзем у адным са спектакляў. У ім галоўную ролю адыгрывала Таццяна Васільева, цяпер роля пераходзіць да мяне. Пачынаем рэпеціраваць. Безумоўна, будзе складана, таму што ўжо ёсць референс, ёсць акторка, якая гэта згуляла. Але неабавязкова іншы акторцы гуляць роўна гэтак жа. Праўда, я па сабе ведаю, што будуць параўноўваць. Складаная праца для мяне. Паколькі Станіслаў Юр'евіч будзе параўноўваць мяне са сваёй каханай Таццянай Васільевай. А цягацца з такой велічынёй, як народная артыстка і ўлюбёнка публікі, цяжкавата. Але мне нават цікава пайсці на такі эксперымент. Я люблю эксперыментаваць.
«Мне часта пішуць бацькі, што калі іх дзяўчынкі гуляюць у сваіх Барбі, то часта называюць іх Крыс і Энджы»
Фота: асабісты архіў
- Вы сталі сапраўднай легендай комік-трупы «Маскі» ў вобразе сэксі-медсёстры. Доўга вас пераследваў гэты вобраз?
- Вельмі доўга. У нейкія моманты я яго прама жудасна ненавідзела. Разумела, што ў той час, калі здымалі шмат кіно і серыялаў, я не магла атрымаць добрай ролі. Нейкім цудам мне прапанавалі яе ў серыяле «Пракляты рай», які стаў для мяне і маіх прыхільнікаў важным творчым этапам. Прайшло больш за дзесяць гадоў, а мяне ўсё здзіўляе, калі кожны дзень у маім Инстаграме абавязкова хтосьці піша, што зноў перагледзеў гэты серыял. Так зачапіла мая гераіня. Але многія ролі, якія мне прапаноўвалі, былі вельмі падобныя на маю медсястру. Хай не з чырвоным крыжыкам, але сэксуальную дурніцу. Я тады праклінала лёс, што ў мяне была такая роля, але потым зразумела, што ёсць артысты, якія здымаюцца бясконца. Але людзі, убачыўшы іх на вуліцы, толькі і скажуць, што твар знаёмы, дзесьці здымаліся. А ў мяне ёсць аж тры вядомых вобраза: медсястра, Кацярына Іванаўна з «Праклятыя раю» і Крысціна, тая якая «І-у-у! Мае нервы ... »з серыяла« Адна за ўсіх. Рублеўская бландынкі ». Тры магутныя ролі ў маім багажы, па якім мяне пазнае публіка. Можа, маладыя не памятаюць «Маскі-шоў», але ўсе яны дакладна ведаюць «І-у-у! Мае нервы ... »Дзіўна, але гэты вобраз вельмі спадабаўся дзецям ... Мне часта пішуць бацькі, што калі іх дзяўчынкі гуляюць у сваіх Барбі, то часта называюць іх Крыс і Энджы. І гэта перамога. Гэта значны этап у маім жыцці. Вядома, сёння я ўдзячная медсястры, свайму рангу - «Медсястра ўсяе Русі», аднаму з першых сэкс-сімвалаў Расіі. Зразумела, што была ў нас выдатная бландынка Лена Кондулайнен, якая ўсіх асляпіла, паплаваць голай ў басейне, але мой чырвоны крыж зацямніў ўсё. Безумоўна, званне першага сэкс-сімвала дасталася мне. Падводзячы вынікі, часам мне становіцца сумна, што не згуляла нейкіх вялікіх драматычных і гістарычных роляў паводле Чэхава, Дастаеўскага, Тургенева. Але, з іншага боку, у мяне ёсць вобразы, якія я стварыла, якія будуць памятаць людзі і якімі я магу ганарыцца.